ความทุกข์มักจะมาเคาะประตูหัวใจในวันที่ชีวิตผิดหวังพ่ายแพ้ มันเปิดประตูพาตัวเองเข้ามา โดยไม่เคยถามไถ่ว่าเจ้าของหัวใจเต็มใจต้อนรับมันหรือไม่ และจะซ่อนตัวเงียบๆ อยู่อย่างนั้นวันแล้ววันเล่า จนกว่าเราจะหาวิธีขับไล่มันออกไปจากหัวใจ แต่ถ้าเรากำจัดมันออกไปไม่ได้ วิธีที่ดีที่สุดก็คือ เรียนรู้ที่จะอยู่ร่วมกับความทุกข์อย่างเป็นสุขให้ได้เหมือนอย่างเรื่องราวของหอยนางรมที่จะเล่าให้ฟังดังนี้
นานมาแล้ว..มีหอยนางรมตัวหนึ่ง
มันรู้สึกเจ็บปวดทรมานที่มีเม็ดทรายเข้าไปเกาะติดอยู่ในเนื้อของมัน
แม้จะเป็นแค่ท่รายเม็ดเล็กๆ ก็ตามที แต่ก็ทำให้เนื้อตัวปวดแสบปวดร้อนเหลือเกิน
มันด่าทอโชคชะตาที่ทำให้ชีวิตทุกข์ทรมาน
มันเฝ้าคร่ำครวญกับท้องทะเลว่าทำไมไม่ปกป้องมัน
เสียงร้องของความเจ็บปวดดังอยู่อย่างนั้น วันแล้ว วันเล่า เดือนแล้ว เดือนเล่า
ในที่สุดหอยนางรมก็บอกกับตัวเองว่า คงไม่มีใครช่วยอะไรฉันได้
แม้ฉันจะเจ็บปวดสักเท่าไร ฉันก็หนีออกจากเปลือกหอยไปไม่ได้
ดังนั้นฉันจะต้องพยายามปรับตัวเองเพื่อให้มีชีวิตอยู่ต่อไปให้ได้
คืนแล้ว..คืนเล่า..
หอยนางรมเฝ้าอดทนต่อสู้กับความเจ็บปวดที่ไม่มีวันจบสิ้น
เวลาผ่านไปนานหลายปี..
ไม่มีใครได้ยินเสียงคร่ำครวญจากหอยนางรมอีกเลย..
เม็ดทรายเม็ดเล็กๆ ที่เคยทำให้หอยนางรมเจ็บปวดทรมาน
บัดนี้ได้กลับกลายเป็นไข่มุกที่สวยงาม ส่องสกาวสดใสในเนื้อของหอยนางรมตลอดกาล
ในชีวิต..เราอาจมีเม็ดทรายแห่งความเจ็บปวดฝังติดแน่นอยู่มากมาย อย่าปล่อยให้เม็ดทรายเหล่านั้นทำร้ายเราไปตลอดชีวิต จงเรียนรู้ที่จะอยู่กับมัน และลองมองหาวิธีที่จะทำให้มันกลายเป็นไข่มุกของชีวิตให้ได้ในวันหนึ่ง..
(จากหนังสือ ไม่มีวันยอมแพ้..ขอแค่มีกำลังใจ)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น